Comeback Oldschool Fatih

Türkiye çapında baktığımda üniversite takımlarının ve bu takımdaki genç oyuncuların çok büyük önemi ve sorumluluğu var. Çünkü üniversitedeyken oyuncuların zamanı, üniversitenin de imkanları bol. Okulu bitirince ara ki antrenman yapacak alan ve zaman bulasın. Okullar turnuvaya giden takımlara az da olsa maddi destek sağlayabiliyor, veya turnuva düzenlemene imkan veriyor bazen. Yeni oyunculara erişmek çok kolay, insanlar daha açık fikirli ve kaynaşmaya açık oluyorlar. Ve bir de dediğim gibi zaman bol. 

Türkiye’de Ultimate rekabetle gelişmiş, ve öyle gelişecek. Şanslıysan ilk aşamada takımındaki oyuncularla olan rekabet bir yere kadar yeter, ama bir üst seviyesi bu işi en az senin kadar ciddiye alan başka bir takımın olması ve o takımla sık sık karşılaşman. O zaman çok daha yoğun bir istekle ve gelişerek devam ediyorsun. İki takım da eksiklerini veya iyi yanlarını görüyor, yeni şeyler katıyor kendine ve en önemlisi özellikle yeni başlayan oyuncularda bu hızlı bir şekilde gerçekleşmiş oluyor. Bu açıdan Türkiye’de takımların sayısı artıyor olsa da dağılımın dengesizliği bir problem. Ankara’da halen bir kıtlık var. Diğer illerdeki üniversite takımları hep kendi içinde çalışmak zorunda. İstanbul bu açıdan çok şanslı. Düzenli bir lig yapabiliyorlar. Bunun da bir üst seviyesi bu sefer yurtdışındaki takımlarla oynamak / turnuvalara katılmak vs. Burada en büyük zincirimiz malum ekonomik zorluklar. Dernek yönetimindeyken dövlet bu işe keşke girse mi, yoksa aman girmese daha mı iyi diye düşünür dururduk. Son gelişmeler nasıl oldu bilmiyorum ama, bir şekilde kaynaklarımızı artıracak bir yöntem bulmamız gerekecek. Çünkü yurtdışındaki herhangi bir turnuvada karşılaşacağımız herhangi bir takım hem atletizm olarak hem de oyun olarak genelde ileri düzey oyunculara sahip ve çok şey öğrenebiliyorsun. Bu yüzden en büyük meydan okumalar da bunlar bence.

Son olarak kendi hayatımdaki geleceği. İstisnasız her turnuvada hala ilk turnuvamdaki gibi heyecanlanıyorum, sadece o turnuvadaki gibi koşamıyorum. Turnuva heyecanını, arkadaşlarımı, diğer takımlardaki insanları (artık çoğunu tanımasam da) gerçekten çok özledim. Ama açıkçası Ultimate’ın üniversite yıllarında hayatımda kapladığı o devasa yeri yıllarla azaldı. Şimdi küçük ama kıymetli bir yerde duruyor, arada çıkarıp bakıyorum böyle vitrinden. Belki ilerde “hee bizim oğlanı da Ultimate kursuna yazdırdık işte” diye muhabbet açarım.

Benim mevcut işim uzaktan çalışmaya pek müsait olmadığı için yine günümün çoğunu işyerinde geçirdim. Pandeminin hemen öncesinde yüksek lisansa başlamıştım yenilenebilir enerji üzerine, akşamları ve haftasonları derslerle veya sunum hazırlayıp ödev yaparak geçti zamanım. Müzikle eskisi kadar ilgilenemez oldum. NBA ve Euroleague maçlarını takip etmeye başladım. Bir de motosiklet videosu izliyorum sürekli. (Motosikletlileri fark edin!)